Μια κατάρα ...

[ Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,  και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ, θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,  κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς, θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,κι η μάνα μου xαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά: «Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει...» ]

==============================================

Mια κατάρα ..

Ποτέ μου δεν είχα την τύχη και την πολυτέλεια της αμφιβολίας για το τι θέλω από τη ζωή μου. Την τυχη και δυνατότητα της πολλαπλής επιλογής ..

Μέσα στο μαγαζί με τα παπούτσια.. το μάτι μου πέφτει κατ ευθείαν στο ζευγάρι που θέλω.. στο μενού του εστιατορίου ακριβώς το φαΐ που θέλω.. το ρούχο που θέλω.. τι θέλω από την δουλειά μου.. τι βιβλίο.. τι θα ήθελα να σπουδάσω.. τι μου λείπει από τη ζωή.. τα όνειρα μου είναι πολύ συγκεκριμένα.. γαμώτο μου.. ξέρω ακριβώς τι θέλω για να βρω τον παράδεισό μου.

Αυτό είναι μεγάλη κατάρα στον άνθρωπο.  Δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής.  Τα θέλω μας σπάνια γίνονται εφικτά .. και άμα είναι τόσο πολύ συγκεκριμένα, η μη εκπλήρωση  τους γίνεται βασανιστική .. αφάνταστα βασανιστική. Ξέρω ακριβώς τι θέλω από την ζωή μου.. προσπαθώ να είμαι μινιμαλιστής.. αλλά και πάλι λίγα μου έχουν βγει. 

Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να αμφιβάλουν.. να διαλέγουν ..να έχουν εναλλακτικές λύσεις. Δεν τη αντέχω την αμφιβολία. Η ζωή μου πηγαίνει μέσα σε ένα μονόδρομο.. τόσο στενό.. 

Το μηχανοστάσιο 

Η λογική μου είναι αρκετά καλή, αλλά μου είναι εντελώς άχρηστη στη ζωή μου. Μόνο επαγγελματικά με έχει ωφελήσει.. Η ζωή μου έχει καθοριστεί από κάτι άλλο.. κάτι βαθύτερο που δεν το ξέρω ακριβώς… αισθάνομαι την παρουσία του..  Εγώ το παίζω καπετάνιος  και βγάζω τη ρότα αλλά το καράβι πάει άλλα για άλλα. Κάτω εκεί στο μηχανοστάσιο  έχουν δικό τους μπαϊράκι.. δική τους ρότα .. ελέγχουν και το πηδάλιο.. αυτοί εκεί κάτω κάνουν κουμάντο... εγώ απλά εκλογικεύω τα φιρμάνια τους.. για δική μου κατανάλωση.. για να διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι έχω ακόμα το κουμάντο.

Φτερό στον άνεμο η ζωή μου.. ΕΥΤΥΧΩΣ..
{.εδιζησάμην εμεωυτόν. Ψυχής πείρατα ιών ούκ άν εξεύροιο πάσαν επιπορευόµενος οδόν, οὕτω βαθὺν λόγον ἔχει... ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτὸν αὔξων}

Το παρελθόν..

Το παρελθόν δεν σβήνει. Είναι μεγάλη βλακεία να θέλουμε να το διαγράψουμε η να το ξεχάσουμε, αφού το παρόν μας πατάει πάνω του.. είμαστε μέρος του παρελθόντος μας, όποιο και αν είναι αυτό. Πες ένα κακό λόγο για αυτόν ή γι αυτήν που έζησες χρόνια μαζί ..και είναι σα να διαγράφεις αυτά τα χρόνια από την ζωή σου, τον ίδιο σου τον εαυτό. Ποιος θα το άντεχε?

Πόσους ?

Πόσα κομμάτια μπορεί να γίνει η καρδιά του ανθρώπου πριν κατακερματιστεί τελείως, και διαλυθεί ? Πόσους μπορεί να χωρέσει ταυτόχρονα. ?  Σίγουρα όχι ένα ή μία ..  Αυτό θα ήταν πολύ μίζερο.. 

Yμνος στην Φύση

Ο ύμνος του Καλλίμαχου

«Ω Φύσι παμμήτειρα θεά, πολυμήχανε μήτερ, ουρανίη, πρέσβειρα, πολύκτιτε δαίμον, άνασσα . πανδαμάτωρ, αδάμαστε, κυβερνήτειρα, παναυγής, παντοκράτειρα, τετιμέν’ αεί, πανυπέρτατε δαίμον,άφθιτε, πρωτογένεια, παλαίφατε, κυδιάνειρα . εννυχίη, πολύπειρε, σελασφόρε, δεινοκάθεκτε,άψοφον αστραγάλοισι ποδών ίχνος ειλίσσουσααγνή, κοσμήτειρα θεών, ατελής τε τελευτή, κοινή μεν πάντεσσιν, ακοινώνητε δε μούνη . αυτοπάτωρ, απάτωρ, άρσην, πολύμητι, μεγίστη . ευανθής, πλοκίη, φιλίη, πολύμικτε, δαήμον . ηγεμόνη, κράντειρα, φερέσβιε, πάντροφε κούρη αυτάρκεια, Δίκη . Χαρίτων πολυώνυμε πειθώ . αιθερίη, χθονίη τε, και ειναλίη μεδέουσα . πικρή μεν φαύλοισι, γλυκεία δε πειθομένοισιν . πάνσοφε, πανδώτειρα, κομίστρια, παμβασίλεια . αυξιτρόφος, πίειρα, πεπαινομένων τε λύτειρα . πάντων μεν συ πατήρ, μήτηρ, τροφός ηδέ τιθηνός . ωκυλόχεια, μάκαιρα, πολύσπορος, ωριάς, ορμήπαντοτεχνές, πλάστειρα, πολύκτιτε, πότνιε δαίμον,αϊδίη, κινησιφόρος, πολύπειρε, περίφρων . αενάω στροφάλιγγι θοόν ρύμα δινεύουσα . πάνρυτε, κυκλοτερής, αλλοτριομορφοδίαιτε .εύθρονε, τιμήεσσα, μόνη το κριθέν τελέουσα,σκηπτουχούσ΄ εφύπερθε,βαρυβρεμέτειρα, κρατίστη . άτρομε, πανδαμάτειρα, πεπρωμένη αίσα,πυρίπνους . αΐδιος ζωή, ηδ’ αθανάτη τε πρόνοια . πάντα σε έσσι . τα πάντα συ γαρ μούνη τάδε τεύχεις.αλλά θεά, λίτομαί σε, συν ευόλβοισιν εν ώραιςειρήνην, υγίειαν άγειν, αύξησιν απάντων».

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η τρέλα, επειδή λυπήθηκε την ανία, πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η περιέργεια που δεν μπορούσε να κρατηθεί ρώτησε: «τι είναι το κρυφτό»; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την ευφορία και η χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το δίλημμα και την απάθεια να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν : Η αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει. «Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η τρέλα…

Η πρώτη που κρύφτηκε πίσω απ΄ τον πρώτο βράχο ήταν η τεμπελιά που βαριόταν. 

Η πίστη πέταξε στους ουρανούς και η ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του θριάμβου, που με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. 

Ο αλτρουισμός δεν μπόρεσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε το άφηνε για κάποιον άλλο, ενώ η γενναιοδωρία κάθε κρυψώνα που έβρισκε την παραχωρούσε σε όποιον της την ζητούσε. 

Ο εγωισμός αντίθετα βρήκε καλή κρυψώνα, αγνοώντας όλους τους γύρω του, ενώ ξοπίσω του έτρεξε η ρουφιανιά. 

Το ψέμα κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού, ενώ το πάθος και ο πόθος κρύφτηκαν μέσα σ΄ ένα ηφαίστειο. 

Ο έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. «....1000» μέτρησε η τρέλα και άρχισε να ψάχνει. 

Την πρώτη που βρήκε ήταν η τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. 

Μετά βρήκε την πίστη που μίλαγε φωναχτά στον ουρανό με το Θεό. 

Ένιωσε το σεισμό του πόθου και του πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και, αφού βρήκε τη ζήλια, δεν δυσκολεύτηκε να βρει και το θρίαμβο που θριαμβολογούσε για την κρυψώνα του. Βέβαια, βρήκε πολύ εύκολα το δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί.

Η γενναιοδωρία αποκαλύφθηκε μόνη της για να βοηθήσει, οπότε ο αλτρουισμός φιλοτιμήθηκε και βγήκε δίπλα της. 

Στο μεταξύ, η ρουφιανιά, πηγαίνοντας να καρφώσει τον εγωισμό, αποκαλύφθηκε μαζί του. 

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους, εκτός απ΄ τον έρωτα. Η τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι απ΄ το θυμό της άρχισε να τον κλωτσάει νευρικά, ώσπου ακούστηκε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο έρωτας, που τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς τον είχαν τυφλώσει! Η τρέλα ταράχτηκε, δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη… Στο τέλος, μην μπορώντας να ξαναδώσει το φως του στον έρωτα, ορκίστηκε να γίνει ο οδηγός του. Κι από τότε, ο Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον συνοδεύει !