αιών παις εστί παίζων πεσσεύων ..

1.0 Είμαστε τελικά σπορά της τύχης ?

Η αποδοχή κάτι τέτοιου ανατρέπει κάθε τελεολογική αντίληψη, αφαιρεί από την σκέψη μας την δυνατότητα να θεωρήσουμε ότι όλα, ο άνθρωπος, το άτομό μας έγιναν για να εξυπηρετήσουν κάποιο σκοπό. Δημιουργεί ένα παράξενο συναίσθημα κενότητας στον σημερινό άνθρωπο, γι’ αυτό και ο σημερινός άνθρωπος την τυχαιότητα την αποφεύγει, την αγνοεί, την απορρίπτει. Όσοι θεωρούν τον εαυτό τους και την ατομικότητα τους κάτι διαφορετικό κάτι ξεχωριστό από τον Κόσμο γύρω μας, αδυνατούν να αποδεχθούν ότι δεν υπάρχει τελικά κάποιος σκοπός για τον οποίο υπάρχουν , κάτι που εξυπηρετούν, ότι οι καλές πράξεις τελικά δεν αμείβονται και οι κακές δεν τιμωρούνται με τον ένα ή άλλο τρόπο.

Αυτή η σχισματική θεώρηση της σχέσης Εγώ – Κόσμος, η αντικειμενοποίηση του κόσμου δηλαδή, δημιουργεί και ένα σχεδόν αξεπέραστο εμπόδιο στην φιλοσοφία του σύγχρονου κόσμου, από την Αναγέννηση και μετά. Εάν δηλαδή δεν αποδεχθούμε ότι είμαστε αναπόσπαστο μέρος του Κόσμου μπαίνει το άλυτο πρόβλημα της αντίθεσης μεταξύ των φυσικών νόμων της αιτιότητας και της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Εάν δηλαδή οι φυσικοί νόμοι καθορίζουν τον Κόσμο και τα αίτια είναι απόλυτα υπεύθυνα για τα αποτελέσματα, τότε ο άνθρωπος και η θέληση του , η βούληση του, θα έπρεπε να είναι δέσμια σε αυτούς τους νόμους. Η λύση που συνήθως δίνεται είναι η παραφυσική πρόταση περί ψυχής και εξωκοσμικού & παραφυσικού θεού, λύση πολύ απλή και βολική , ή διαφορετικά το θέμα περιπλέκεται σε ατέρμονες συζητήσει και αναλύσεις και αμφίβολα αποτελέσματα.

Και όμως , η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι πολύ απλή αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο και τον εαυτό μας αναπόσπαστο μέρος του Κόσμου, αν θεωρήσουμε και αποδεχθούμε ότι η θέληση μας και η βούληση μας είναι αναπόσπαστο μέρος του Κόσμου και των νόμων που τον διέπουν. Ότι δηλαδή η «ελεύθερη» βούληση μας συμπίπτει με τα του «Κόσμου τούδε» , «του αυτού απάντων». Δεν θα πρέπει να ανησυχούμε με αυτή την θεώρηση, καθ’ ότι η «αθανασία» μας έχει εξασφαλιστεί με τα έργα μας όποια και αν είναι αυτά. Η σύντομη παρουσία μας στον Κόσμο σφραγίζει αυτό τον κόσμο για πάντα. Ακόμα και οι πιο απλές πράξεις μας , μία πέτρα που κουνήσαμε , ένα λουλούδι που φυτέψαμε αλλάζουν την ροή του Κόσμου με ακαθόριστο τρόπο, άλλοτε με μικρά και άλλοτε με μεγάλα αποτελέσματα.

2.0 Τι είναι Τύχη ?
Είναι το αποτέλεσμα του Χάους που δεσπόζει στον Κόσμο. Αν ο Κόσμος χαρακτηριζόταν από κανονικότητες , περιοδικότητες και σταθερά συστήματα , φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για τυχαιότητα. Όλα θα ήταν προκαθορισμένα. Αρκεί να ανακαλύπταμε την «παγκόσμια εξίσωση» και το μέλλον όλων θα ήταν αναγνωρίσιμο και προκαθορισμένο. Το Χάος όμως που δεσπόζει ανατρέπει τέτοιες βεβαιότητες. Η κανονικότητες και τα περιοδικά και σταθερά συστήματα είναι οι ελάχιστες εξαιρέσεις. Το Χάος δεσπόζει. Το απόλυτο Χάος είναι απόλυτα ανατρεπτικό και διαλυτικό των μορφών , το περιορισμένο Χάος είναι η πηγή κάθε δημιουργίας. Το χάος που έχει μορφή, που τα ίχνη του μας δίνουν σχήμα , ακαθόριστο και θολό μεν αλλά σχήμα, ένα γεωμετρικό τόπο που μας δίνει την δυνατότητα της πιθανολογούμενης & στατιστικής προβλεψιμότητας, χωρίς όμως την σιγουριά της περιοδικότητας και της άκαμπτης σταθερότητας των γνωστών προβλημάτων που μας αρέσει να ασχολούμαστε με την επιστήμη. Το περιορισμένο χάος είναι η πηγή της δημιουργίας , τα σταθερά και απόλυτα προβλέψιμα συστήματα είναι στείρα, δεν μπορούν να δημιουργήσουν νέες μορφές αλλά απλά συντηρούν τον απαράλλαχτο εαυτό τους.

3.0 Μπορεί ο άνθρωπος να βασίζεται στην επιστήμη ?
τελικά μπορούμε να «ξέρουμε» ?

ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος

[ Μιλάει ο Μεγάλος Βασιλιάς Λαμπάρνα μπροστά στην συνέλευση και τους άρχοντες. Λοιπόν είμαι άρρωστος . Και για αυτό σας παρουσιάζω το γιο Λαμπάρνα και σας δήλωσα: αυτός θα ανέβει στο θρόνο. Εγώ ο Βασιλιάς τον ανέδειξα σε σε γιο μου , τον αγκάλιασα τον φρόντισα και τον ανέθρεψα.  Όμως ο τρόπος που φέρεται τώρα, κατά την διάρκεια της ασθένειας μου, είναι αχαρακτήριστος. Δεν έδειξε καμία λύπη, καμία συμπόνια.  Είναι στυγνός και άκαρδος. Εγώ λοιπόν ο Βασιλιάς τον κάλεσα στο προσκέφαλο μου και του είπα... Λοιπόν αν τα πράγματα είναι έτσι γιατί να συνεχίζω να φροντίζω έναν ανιψιό σα γιο?  Δεν άκουσε τα λόγια του βασιλιά αλλά της μητέρας του της έχιδνας. Τα αδέλφια του ξέρουν πολύ καλά να τον διαφθείρουν με τις συμβουλές τους που τις ακολουθεί.. Εγώ ο Βασιλιάς το έμαθα . Ε.. λοιπόν στον πόλεμο θα απαντήσω με πόλεμο. Και για αυτό δεν τον θεωρώ πια γιο μου. Ήδη η μητέρα του ουρλιάζει σα κτήνος. Ααα εμένα την δύστυχη με κρεμάς σα ζώο  και εκείνον θα τον καταστρέψεις και θα τον δολοφονήσεις!

Ομως εγώ ο βασιλιάς σε τι του έκανα κακό ? Δεν τον ανέδειξα σε αξιωματούχο ιερέα? Δεν του πρόσφερα πάντα τιμές ? Δεν σκεφτόμουνα μονάχα το καλό του? Ομως εκείνος δεν ανταποκρίθηκε στις φροντίδες και στην ελπίδα που εναπόθετε σε αυτόν ο Βασιλιάς. Πως λοιπόν θα μπορούσε να αγαπήσει την Χατούσα? ]

-------------------------------------------------------------------------------------------

Σωζόμενο απόσπασμα των Χετταίων σε σφηνοειδή γραφή, στα Ακκαδικά, από τον ετοιμοθάνατο  βασιλιά τους Χαττουσιλι Α' (1586–1556π.χ.) όπου αποκηρύσσει  τον υιοθετημένο ανιψιό του. Τελικά ανέλαβε ο εγγονός του ο Μουρσιλί Α', οποίος και κατέλαβε την Βαβυλώνα. Έτσι έπεσε η δυναστεία του Χαμουραμπή, του πρώτου νομοθέτη στην ανθρώπινη ιστορία

Μια κατάρα ...

[ Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,  και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ, θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,  κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς, θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,κι η μάνα μου xαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά: «Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει...» ]

==============================================

Mια κατάρα ..

Ποτέ μου δεν είχα την τύχη και την πολυτέλεια της αμφιβολίας για το τι θέλω από τη ζωή μου. Την τυχη και δυνατότητα της πολλαπλής επιλογής ..

Μέσα στο μαγαζί με τα παπούτσια.. το μάτι μου πέφτει κατ ευθείαν στο ζευγάρι που θέλω.. στο μενού του εστιατορίου ακριβώς το φαΐ που θέλω.. το ρούχο που θέλω.. τι θέλω από την δουλειά μου.. τι βιβλίο.. τι θα ήθελα να σπουδάσω.. τι μου λείπει από τη ζωή.. τα όνειρα μου είναι πολύ συγκεκριμένα.. γαμώτο μου.. ξέρω ακριβώς τι θέλω για να βρω τον παράδεισό μου.

Αυτό είναι μεγάλη κατάρα στον άνθρωπο.  Δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής.  Τα θέλω μας σπάνια γίνονται εφικτά .. και άμα είναι τόσο πολύ συγκεκριμένα, η μη εκπλήρωση  τους γίνεται βασανιστική .. αφάνταστα βασανιστική. Ξέρω ακριβώς τι θέλω από την ζωή μου.. προσπαθώ να είμαι μινιμαλιστής.. αλλά και πάλι λίγα μου έχουν βγει. 

Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να αμφιβάλουν.. να διαλέγουν ..να έχουν εναλλακτικές λύσεις. Δεν τη αντέχω την αμφιβολία. Η ζωή μου πηγαίνει μέσα σε ένα μονόδρομο.. τόσο στενό.. 

Το μηχανοστάσιο 

Η λογική μου είναι αρκετά καλή, αλλά μου είναι εντελώς άχρηστη στη ζωή μου. Μόνο επαγγελματικά με έχει ωφελήσει.. Η ζωή μου έχει καθοριστεί από κάτι άλλο.. κάτι βαθύτερο που δεν το ξέρω ακριβώς… αισθάνομαι την παρουσία του..  Εγώ το παίζω καπετάνιος  και βγάζω τη ρότα αλλά το καράβι πάει άλλα για άλλα. Κάτω εκεί στο μηχανοστάσιο  έχουν δικό τους μπαϊράκι.. δική τους ρότα .. ελέγχουν και το πηδάλιο.. αυτοί εκεί κάτω κάνουν κουμάντο... εγώ απλά εκλογικεύω τα φιρμάνια τους.. για δική μου κατανάλωση.. για να διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι έχω ακόμα το κουμάντο.

Φτερό στον άνεμο η ζωή μου.. ΕΥΤΥΧΩΣ..
{.εδιζησάμην εμεωυτόν. Ψυχής πείρατα ιών ούκ άν εξεύροιο πάσαν επιπορευόµενος οδόν, οὕτω βαθὺν λόγον ἔχει... ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτὸν αὔξων}

Το παρελθόν..

Το παρελθόν δεν σβήνει. Είναι μεγάλη βλακεία να θέλουμε να το διαγράψουμε η να το ξεχάσουμε, αφού το παρόν μας πατάει πάνω του.. είμαστε μέρος του παρελθόντος μας, όποιο και αν είναι αυτό. Πες ένα κακό λόγο για αυτόν ή γι αυτήν που έζησες χρόνια μαζί ..και είναι σα να διαγράφεις αυτά τα χρόνια από την ζωή σου, τον ίδιο σου τον εαυτό. Ποιος θα το άντεχε?

Πόσους ?

Πόσα κομμάτια μπορεί να γίνει η καρδιά του ανθρώπου πριν κατακερματιστεί τελείως, και διαλυθεί ? Πόσους μπορεί να χωρέσει ταυτόχρονα. ?  Σίγουρα όχι ένα ή μία ..  Αυτό θα ήταν πολύ μίζερο.. 

Yμνος στην Φύση

Ο ύμνος του Καλλίμαχου

«Ω Φύσι παμμήτειρα θεά, πολυμήχανε μήτερ, ουρανίη, πρέσβειρα, πολύκτιτε δαίμον, άνασσα . πανδαμάτωρ, αδάμαστε, κυβερνήτειρα, παναυγής, παντοκράτειρα, τετιμέν’ αεί, πανυπέρτατε δαίμον,άφθιτε, πρωτογένεια, παλαίφατε, κυδιάνειρα . εννυχίη, πολύπειρε, σελασφόρε, δεινοκάθεκτε,άψοφον αστραγάλοισι ποδών ίχνος ειλίσσουσααγνή, κοσμήτειρα θεών, ατελής τε τελευτή, κοινή μεν πάντεσσιν, ακοινώνητε δε μούνη . αυτοπάτωρ, απάτωρ, άρσην, πολύμητι, μεγίστη . ευανθής, πλοκίη, φιλίη, πολύμικτε, δαήμον . ηγεμόνη, κράντειρα, φερέσβιε, πάντροφε κούρη αυτάρκεια, Δίκη . Χαρίτων πολυώνυμε πειθώ . αιθερίη, χθονίη τε, και ειναλίη μεδέουσα . πικρή μεν φαύλοισι, γλυκεία δε πειθομένοισιν . πάνσοφε, πανδώτειρα, κομίστρια, παμβασίλεια . αυξιτρόφος, πίειρα, πεπαινομένων τε λύτειρα . πάντων μεν συ πατήρ, μήτηρ, τροφός ηδέ τιθηνός . ωκυλόχεια, μάκαιρα, πολύσπορος, ωριάς, ορμήπαντοτεχνές, πλάστειρα, πολύκτιτε, πότνιε δαίμον,αϊδίη, κινησιφόρος, πολύπειρε, περίφρων . αενάω στροφάλιγγι θοόν ρύμα δινεύουσα . πάνρυτε, κυκλοτερής, αλλοτριομορφοδίαιτε .εύθρονε, τιμήεσσα, μόνη το κριθέν τελέουσα,σκηπτουχούσ΄ εφύπερθε,βαρυβρεμέτειρα, κρατίστη . άτρομε, πανδαμάτειρα, πεπρωμένη αίσα,πυρίπνους . αΐδιος ζωή, ηδ’ αθανάτη τε πρόνοια . πάντα σε έσσι . τα πάντα συ γαρ μούνη τάδε τεύχεις.αλλά θεά, λίτομαί σε, συν ευόλβοισιν εν ώραιςειρήνην, υγίειαν άγειν, αύξησιν απάντων».

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η τρέλα, επειδή λυπήθηκε την ανία, πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η περιέργεια που δεν μπορούσε να κρατηθεί ρώτησε: «τι είναι το κρυφτό»; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την ευφορία και η χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το δίλημμα και την απάθεια να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν : Η αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει. «Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η τρέλα…

Η πρώτη που κρύφτηκε πίσω απ΄ τον πρώτο βράχο ήταν η τεμπελιά που βαριόταν. 

Η πίστη πέταξε στους ουρανούς και η ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του θριάμβου, που με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. 

Ο αλτρουισμός δεν μπόρεσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε το άφηνε για κάποιον άλλο, ενώ η γενναιοδωρία κάθε κρυψώνα που έβρισκε την παραχωρούσε σε όποιον της την ζητούσε. 

Ο εγωισμός αντίθετα βρήκε καλή κρυψώνα, αγνοώντας όλους τους γύρω του, ενώ ξοπίσω του έτρεξε η ρουφιανιά. 

Το ψέμα κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού, ενώ το πάθος και ο πόθος κρύφτηκαν μέσα σ΄ ένα ηφαίστειο. 

Ο έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. «....1000» μέτρησε η τρέλα και άρχισε να ψάχνει. 

Την πρώτη που βρήκε ήταν η τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. 

Μετά βρήκε την πίστη που μίλαγε φωναχτά στον ουρανό με το Θεό. 

Ένιωσε το σεισμό του πόθου και του πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και, αφού βρήκε τη ζήλια, δεν δυσκολεύτηκε να βρει και το θρίαμβο που θριαμβολογούσε για την κρυψώνα του. Βέβαια, βρήκε πολύ εύκολα το δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί.

Η γενναιοδωρία αποκαλύφθηκε μόνη της για να βοηθήσει, οπότε ο αλτρουισμός φιλοτιμήθηκε και βγήκε δίπλα της. 

Στο μεταξύ, η ρουφιανιά, πηγαίνοντας να καρφώσει τον εγωισμό, αποκαλύφθηκε μαζί του. 

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους, εκτός απ΄ τον έρωτα. Η τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι απ΄ το θυμό της άρχισε να τον κλωτσάει νευρικά, ώσπου ακούστηκε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο έρωτας, που τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς τον είχαν τυφλώσει! Η τρέλα ταράχτηκε, δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη… Στο τέλος, μην μπορώντας να ξαναδώσει το φως του στον έρωτα, ορκίστηκε να γίνει ο οδηγός του. Κι από τότε, ο Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον συνοδεύει ! 

Eridu Genesis & the Epic of Gilgamesh, king of Uruk

[.. For when the gods created man, they let death be his share, and life withheld in their own hands..]

---------------------------------------------------------------------------------------------

Eridu (present day Abu Shahrein, Iraq) was considered the first city in the world by the ancient Sumerians and, certainly, is among the most ancient of ruins. Founded in circa 5400 BCE,  Eridu was thought to have been created by the gods and was home to the great water god Enki (who, later, would develop from a local god to merge with deities such as Anu and Enlil as Lord of the Universe, and was associated with Ea, god of wisdom). The Sumerian King List cites Eridu as the “city of the first kings”, stating, “After the kingship descended from heaven, the kingship was in Eridu” and the city was looked back upon by the variouis tribes and city-states of Mesopotamia as a metropolis of a 'golden age’ in the same way the writers of the biblical narratives created a 'Garden of Eden’ (most probably on the model of Eridu) as their mythical paradise from which humanity fell.

The city of Eridu features prominently in Sumerian mythology, not only as the first city and home of the gods, but as the locale to which the great goddess Innana traveled in order to receive the gifts of civilization which she then bestowed upon humanity from her home city of Uruk (considered by modern scholars to be the first city in the world).  The Eridu Genesis (composed c. 2300 BCE) is the earliest description of the Great Flood, pre-dating the biblical book of Genesis, and is the tale of the good man Utnapishtim (also known as Atrahasis or Ziusudra) who builds a great boat by the will of the gods and gathers inside 'the seed of life'. The Eridu Genesis may have been the first written record of a long oral tradition of a time around 2800 BCE when the Euphrates rose high above her banks and flooded the region. Excavations at Ur by Leonard Wooley in 1922 CE revealed an eight-foot layer of silt and clay, consistent with the sediment of the Euphrates, which seemed to support the claim of a catastrophic flood in the area around 2800 BCE. Notes of the excavation taken by Wooley's assistant, Max Mallowan, however, showed the event was clearly a local, not a global, event.

A proto-Genesis tale of the Garden has been found at Eridu in which Tagtug the Weaver (or gardener) is cursed by the great god Enki

for eating of the fruit of the forbidden tree in the garden after being told not to. Eridu is further associated with the tale of the great sage Adapa, who was initiated into the meaning of life and all understanding by the god of wisdom, Ea, but was ultimately tricked by Ea and denied the one thing he most wanted: knowledge of life without death, to live forever. The desire for immortality features prominently in Mesopotamian literature, and Sumerian writings specifically, and is epitomized in the story of Gilgamesh of Uruk. Uruk's link to Eridu is significant in that Eridu's initial importance was later eclipsed by the rise of the first city of Uruk. This transferrence of power and prestige has been seen by some scholars (the historians Samuel Noah Kramer and Paul Kriwaczek among them) as the beginnings of urbanization in Mesopotamia and a significant shift from the rural model of agrarian life to an urban-centered model. 

The story of Inanna (Ishtar in Akadian  or Astarti in Greek) the Goddess of Wisdom, love, sex and war  in which the goddess of Uruk takes away the sacred meh (gifts of civilization) from Enki, the god of Eridu, can be seen as an ancient story symbolizing this shift in the paradigm of Sumerian culture.

The city was an important center for trade as well as religion and, at its height, was a great 'melting pot’ of cultures and diversity, as evidenced in the various forms of artistry found among the ruins. Eridu was abandoned intermittently over the years for reasons which remain unclear and, finally, left behind completely sometime around the year 600 BCE. The great Ziggurat of Amar-Sin in the center of the city has been associated with the Biblical Tower of Babel from The Book of Genesis and the city itself with the Biblical city of Babel.

Εσκιτζής Δημήτριος - Καισαριανή

http://dimitris1957.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html
http://www.eskitzis.com/

Εσκιτζής Δημήτριος - Καισαριανή  (Eskitzis Dimitrios - Kesariani)

τα αφιερώνω στα παιδιά μου
 - Alexandros Tsakanikas Eskitzis  (Αλέξανδρος Τσακανίκας Εσκιτζής)
- Inga Eskitzi  (Ινγκα Εσκιτζή)
- Irini Eskitzi  (Eιρήνη Εσκιτζή)